Kiedy zaczynam pisać jest wieczór 15 stycznia, a od premiery dodatku do World of Warcraft minęło już trochę ponad 2 miesiące. Pamiętam to doskonale, bo w ciągu jednego tygodnia nagle odezwało się do mnie tylu dawnych znajomych, z którymi kiedyś dużo graliśmy, że mocno zajarani czekaliśmy wszyscy aż ten dzień w końcu nadejdzie. Jak to zazwyczaj bywa – początki w nowej rzeczywistości, po dodatku czasem bywają trudne. Jedni byli bardziej wytrwali, a inni spalili się już zaraz na samym starcie. Po 2 miesiącach następuje zaś data symboliczna – koniec zakupionego uprzednio czasu gry. Po takich czasie wiem już na pewno jaki jest Warlords of Draenor i nie omieszkam Wam o tym opowiedzieć :)

Towar limitowany

Pewnie każdy z Was miał w swoim życiu taki moment, że czekał na pojawienie się jakiejś gry. Odliczał dni, wyrywał kartki z kalendarza, cokolwiek. Kończy człowiek szkołę/pracę i biegnie do domu, żeby wypróbować to cudo. Droga do domu, zwykle szybka i przyjemna, dłuży się niemiłosiernie – światła na skrzyżowaniu zmieniają się jak by dłużej i ogólnie wszystko sprawia, że zagrać możemy później niż zwykle. Docieramy w końcu po różnorodnych przygodach, włączamy komputer, instalujemy (o matko jak długo, czemu nie jesteś konsolą?!), po czym naszym oczom ukazuje się to..

No i opada mu wszystko, tak jak opadło i mi, i znajomym moim i wielu innym, spędzającym na próbach zalogowania się do serwera po ponad 9 godzin (naprawdę!). No ja rozumiem wszystko, ale że Blizzard? Naprawdę nie spodziewali się takiego zainteresowania nowym dodatkiem, czy też towar deficytowy jest bardziej pożądany? W każdym razie po trzech dniach kolejek liczących po kilka tysięcy osób odechciało mi się grać. Wróciłam po tygodniu, kiedy sytuacja się uspokoiła, a Blizzard w akcie skruchy chcąc zadośćuczynić tej sytuacji dodał każdemu po 5 dni do czasu gry, łaskawcy. Mimo wszystko falstart jednak zaliczony, no ale przecież nie wyrzucę gry przez okno, zatem jedziemy dalej.

Czy to już?

Moje początki Wowa kojarzą mi się z lvlowaniem. Długim, żmudnym, nudnym.. Im dalej w las i kolejny dodatek, tym jakoś łatwiej, szybciej i przyjemniej. Fajnie, że Blizzard pomyślał o tym by samo doprowadzenie postaci do maksymalnego lvlu nie zjadało połowy czasu gry natomiast aż takie uproszczenie wbijania kolejnych poziomów jakie zaproponowano mi w Warlords of Draenor skołowało nawet mnie, chociaż do fanek lvlowania nie należę. No bo bez przesady, nawet najmniej ambitny człowiek w końcu nudzi się przecież czymś, co przychodzi mu z ogromną łatwością. W Warlords od Draenor setny level udało mi się osiągnąć po kilkunastu godzinach gry, w sumie nawet nie wiem kiedy. Nie, że jakieś wyzwanie czy wysiłek włożony w zdobycie nowego ekwipunku. Z jednej strony fajnie, bo można rozpocząć właściwą grę, a jednak dlaczego aż tak szybko?!

Garnizon

Jako, że garnizon miał być jedną z głównych ‘atrakcji’ nowego dodatku do World of Warcraft, to niecierpliwie czekałam na to, aż się pojawi. Pamiętam straszny ‘obowiązek’ z uprawianiem ogródka w Pandarii – dzięki Blizzard, że tym razem mi tego nie zrobiłeś ;) Wszystkie ‘sprawunki’ jakie trzeba wykonać w garnizonie (aby z kolei dostać różnorodne materiały) nie są aż tak nużące jak rzeczony ogródek, natomiast nie wiem dlaczego mam nieodparte wrażenie, że garnizon miał spełnić bardzo ważną dla Blizzarda funkcję – sprawić by gracze byli jeszcze dłużej online. Ogarnięcie całego garnizonu to dobre kilkadziesiąt minut ‘pracy’ i tak naprawdę co niewielki odstęp czasu jest tam coś do odklikania. Garnizon co prawda daje bardzo fajne bonusy w postaci na przykład materiałów do craftingu, ale po pewnym czasie mam trochę wrażenie jak bym grała w symulator farmy. Ciągłe oporządzanie garnizonu staje się po jakimś czasie przykrym obowiązkiem, z którego nijak się wywinąć, bo niby robić nikt nie zmusza, ale ciężko pogodzić się ze stratą bonusowych itemów.

No to może rajdy

Wspólne rajdowanie to było coś co zawsze trzymało mnie w tej grze najbardziej. Wieczorne spotkania na TSie, granie i pogaduchy stały się rytuałem powtarzanym kilka razy w tygodniu. Fajne było to, że razem mieliśmy do pokonania jakieś wyzwanie – czasem mniejsze, czasem większe, ale zawsze takie, które nawet doświadczonym graczom potrafiło sprawić trudność. Od pewnego czasu z zaniepokojeniem obserwujemy trend niejako wychodzenia na przeciw graczom casualowym i dobrze, że producenci pochylają się nad nimi, ale tym razem wydaje mi się, że Blizzard lekko przesadził. Trudność obecnych rajdów z tak zwanego ‘looking for raid’ urąga inteligencji przeciętnego człowieka, ba! Wydaje mi się nawet, że małpa doskonale dałaby sobie z nimi radę. Nie wiem tylko czemu to ma służyć? Naprawdę jesteśmy tak mało ambitni? Czy wyzwanie nie powinno wymagać poświęcenia czasu i pracy, aby jego osiągnięcie dawało nam jakąkolwiek satysfakcje? Nie udało mi się co prawda na własnej skórze odczuć trudności rajdów na poziomie mythic widząc natomiast jak szybko postępuje progres innych gildii, wydaje mi się, że nie jest to wyzwanie rodem z rajdów sprzed kilku dodatków do World of Warcraft, a szkoda.

Pewnie nie jest tak źle

Bo ja to może rozgoryczona jestem. Bo może po raz kolejny spodziewałam się już sama nie wiem czego. Są i też plusy, nie powiem. Nowe modele postaci, mimo iż początkowo ciężko było mi się przyzwyczaić do nieco ludzkich rysów twarzy mojej Taurenki, to jednak wyglądają one dużo lepiej. Nowe lokacje są naprawdę piękne i wyraziste. Leczenie (początkowo) jest naprawdę bardzo dynamiczne. Już nie pamiętam kiedy tak mocno męczyłam się na najmniejszych grupach mobów, bo życie nieubranego tanka skacze niebywale. Dreszczyk emocji niweczy jednak po chwili zdobycie lepszego ekwipunku i znowu wszystko sprowadza się do pilnowania many – dobrze, że to chociaż sprawia mnie osobiście większy problem..

Mimo ogromnego sentymentu i jeszcze większych nadziei na przynajmniej kilka miesięcy fajnego grania World of Warcraf powoli przestaje być tą grą, w która kiedyś bardzo mocno mnie porwała. I mimo to, że nadal uważam, że już nigdy żadnej grze nie uda powtórzyć się sukcesu najsłynniejszego MMO na świecie to jej twórcy poruszają się w kierunku, który już nie do końca mi odpowiada. A może to ja szukam w grach już czegoś innego? Może kiedyś jeszcze się stęsknię, tymczasem WoW zniknął z dysku, a ja idę trenować strzelanie ;)